Максим Горки, Песна за соколот

“ Високо вo планината смок се влечеше на стомак. Тој легна во влажен процеп меѓу камењата и се сви гледајќи го морето.
Високо на небото сјаеше сонцето, планинските врвови издишуваа знојно во небото, а долу брановите се удираа в карпи...
По доловите, низ мрак и влага, влејќи камења, поток се стремеше кон морето... Буен и силен, сиот во бела пена, тој ги сечеше карпите, рикаше луто и паѓаше во морето.
Наеденаш до смокот од небото падна сокол со разбиени гради и со крв во пердувите... Со кратот пискот тој падна долу, со градите гневно удирајќи во тврдиот камен...
Смокот се изплаши, се повлече, но набрзо разбра дека птицата мигови брои...
Тој доползи до сразената птица и и просска гледајќи в очи:
- Што, умираш?
- Да, умирам! - кажа Соколот, тешко дишејќи. -Јас живеев славно!... Јас познавам среќа!... Се биев јас храбро!... Го видов небото...„
Продолжение следува...

Тажната жена (La Llorona) - Joan Baez

Тажната жена

Сите ме викаат: „тажната жена„.
Тажна сум - се грижам.
Јас сум како чили пиперче,

јас сум пикантно сладка.

Црна јас. Плачам во себе,
плачам и вчера и денес.
Вчера бев подобро,
а сега ниту сенка не сум.

Велат дека немам тага,

зошто не ме виделе да плачам.

Мртвите не офкаат,

но нивната болка е преголема.

Црна јас, ги исплакав

сините како небо очи,
и животот ќе го дадам,
но не можам да престанам да те сакам.